کابلی : هنرمند باید هویت خود را در کارش عرضه کند - وبلاگ ایرانزمین

به گزارش وبلاگ ایرانزمین، تهران (پانا) - استاد یداله کابلی در دومین نشست مجازی تجسم گفت هنرمند باید هویت خود را در کارش عرضه کند، این جا تنها هنر نیست و ترکیبی از دانش و خلاقیت نیز است.

به گزارش روابط عمومی خانه هنرمندان ایران، دومین نشست مجازی تجسم با موضوع کشف امکان های تازه در خوشنویسی، یکشنبه 23 آبان در صفحه اینستاگرام خانه هنرمندان ایران برگزار گردید. در این برنامه شمس الدین مرادی، خوشنویس و کارشناس ارشد ارتباط تصویری به مصاحبه با استاد یداله کابلی خوشنویس و عضو شورای عالی انجمن خوشنویسان ایران پرداخت.

در ابتدای این نشست مرادی در پرسشی بیان نمود که امروزه خوشنویسی چگونه می تواند خود را با سرعت و اتفاقات مدرن وفق دهد؟

کابلی در پاسخ به این پرسش مطرح کرد: همه کسانی که در عرصه های مختلف تحولات اجتماعی، سیاسی، علمی، پژوهشی و... زحمت می کشند، خودشان بر این باورند که کوشش هنرمند مانا و ماندگار است. بدون تردید می توان گفت که هنرمندان مانند یک منشور چند وجهی، هر وجه وجودشان سرشار از کوشش برای درخشندگی است؛ چه آن موقع که برای خلق یک اثر هنری می اندیشند، چه آن موقع که اثری را خلق می نمایند و به پدیده ای می اندیشند که حاصلش کاری ماندگار باشد.

وی اضافه نمود: جامعه هنری، به طور خاص و عام، نسلی پیشرو، فرهیخته، فرزانه هستند. آن ها در زندگی روزمره خود مدام در حال کنکاش، تکاپو و کشف و شهود در عالم معنا هستند. در بین هنرهایی که همه به سوی یک نقطه تعالی حرکت می نمایند، شاید هنر خوشنویسی با توجه به اینکه با 2 عنصر زیبایی شناختی و زیبایی بصری که هندسه ساختاری خط است، زیبا باشد.

وی ادامه داد: تاریخ پیدایش تمدن بشری از زمانی شروع شد که نوشتن ابداع شد. امروزه در جشنواره ها و همایش های بین المللی، هنرمندان از نقاط مختلف دنیا شرکت می نمایند و خوشنویسی همچنان به عنوان یک هنر زنده و پویا مطرح است و در بعضی کشورها آن را هنر قدسی می دانند.

در ادامه این نشست، مرادی به ورود هنر خط به هنر نقاشی اشاره نمود و یداله کابلی در این باره بیان نمود: بحث نقاشی-خط صحبت دهه های اخیر نیست، می توان گفت قبل از قاجار و دوران صفویه، کسانی بودند که کار نقاشی-خط می کردند. آن ها خط را به شکل محیطی طراحی نموده و در آن نقش می گذاشتند و تصویرگری می کردند. اگر بن مایه اثر تمام کسانی که کار نقاشی-خط می نمایند، فارغ از سمت و سو، گرایش و شیوه کارشان، دارای هویت باشد، آن هنر جذابیت و قوام و دوام پیدا می نماید. متاسفانه یکی از مشکلاتی که امروزه هنر نقاشی-خط گرفتار آن شده، این است که جوانان به علت فریبنده بودن دنیای رنگ، بدون اینکه جهت آکادمیک و قانونمند را در هنر خوشنویسی بگذرانند، وارد نقاشی-خط شدند.

وی ادامه داد: بعضی نقاشان هم هستند که رنگ ها را می شناسند ولی کوچک ترین دانشی در هندسه خوشنویسی ندارند. در حوزه نقاشی-خط کار می نمایند و به صرف صاحب نام بودن در نقاشی اثرشان خریدار دارد، اما اگر از لحاظ مولفه های خوشنویسی به اثرشان نگاه کنیم، آنچه باید را نمی بینیم.

وی افزود: اساتید نقاشی-خط باید به هنرجویانشان تاکید نمایند که نقوشی که دارای هویت نیستند، نمی توانند جایگاه خاصی را در کنار آثار استادان و هنرمندان ما داشته باشد.

عضو شورای عالی انجمن خوشنویسان ایران اظهار کرد: ما در کلاس ها تجربه کردیم که بعضی هنرجویان صاحب فکر و اراده و فردیت هنری، علاقمندند در عین پیروی از استاد، کار خود را انجام دهند. ما در روزگاری زندگی می کنیم که باید کاری فراروی زمان و مکان و کاربردها ارائه کنیم. در سیر تحول خوشنویسی می بینیم که برای مثال وقتی یک چلیپا در تبریز، یکی در خراسان، یکی در اصفهان و شیراز نوشته می گردد، آن ها از اصول و قواعدی برخوردارند که در همه جا هنرمند خود را موظف به رعایت آن می داند اما با گذشت زمان ما شاهد هستیم که گذر هنرمندان از آن هستیم. در همه هنرها این اتفاق با توجه به حفظ اصالت ها افتاد و در هنر خوشنویسی وقتی به دوران میرزا غلامرضا اصفهانی و میرحسین می رسیم، سیاه مشق ها را می بینیم که ترکیب بندی و فضاسازی آن زیبا است.

وی اضافه نمود: در یک صفحه سفید کاغذ، بی شمار نقطه برای خلق اثر خوشنویسی مهیای کوشش یک هنرمند است. این جهت نیازمند مطالعه است که ما در عالم لحظه ها و خالق آن مستغرق شویم.

در بخش دیگری از نشست مجازی، یداله کابلی اظهار کرد: هنرمند باید هویت خود را در کارش عرضه کند. این جا تنها هنر نیست و ترکیبی از دانش و خلاقیت نیز است. اگر به گذشته تاریخ خوشنویسی ایران نگاه کنیم، علت پیدایش قلم های متفاوت این بود که ذوق ایرانی تحمل یکجانبه نگری و ملا ل آوری را به خود نمی داد، در نتیجه از هر خطی، خط تازه ای پدید آمد. هنر زمانی هنر است که با نگاهی ژرف و عمیق و با کنکاشی با قوای تخیل و خلاقیت همراه باشد.

کابلی بیان نمود: آیا هنرمندی که خیلی به پوسته پرداخته و به دقت تمام ابعاد، تناسبات، ظرافت ها و تراش الماس گونه کلمات و حروف را یاد گرفته، می تواند با آن ها فضاسازی و زیبایی را ایجاد کند؟ آن فراگیری و توجه، نباید دست و پای هنرمند را نگه دارد.

وی گفت: هنر دنیایی است که همه می توانند به آن پناه ببرند و در آن خود را پیدا نمایند. دنیای هنر انسان را به ظرافت، زیبایی، مهربانی، لطافت و انس و الفت دعوت می نماید. همه مردم تندخو، کج خلق، بداخلاق و بدطینت زمانی می توانند اصلاح شوند که با هنر آشتی نمایند، هنر صلح همه جنگ ها است.